وقتی در ایوان دلتنگی هایت می نشینی,وقتی که پشت پنجره بارانی,بی هوا شاعر می شوی,کسی هست که می شود به او پناه برد.

کسی هست که در شب می توان دلتنگی هارا با او قسمت کرد.

نگاهت را از سنگفرش های خیس و سرد کوچه های باران زده جدا کن.تا چه وقت می خواهی در کوره هایی که برای خودت آفریدی قدم برداری؟

می توان از تاریکی ها گذشت.می توان خودرا در کوچه های سبز باور, دوباره یافت.

یک نور هست,شب دلتنگی هایت را با او قسمت کن.تنها با او...